‘Een vriendin van me is kraamverpleegkundige. Zij staat aan het begin van het leven, bij de wieg. Ik sta aan het einde, bij de kist. Naar een geboorte zien we verwachtingsvol uit. Aan een sterfbed wachten we om het leven te kunnen of moeten loslaten. Ik vind dat de laatste levensfase dezelfde aandacht behoort te krijgen als de eerste levensfase. Tijdens de twaalf jaar dat ik werkzaam was in de uitvaartzorg heb ik daarin veel voor mensen kunnen betekenen. Dankzij de komst van vrouwen in de branche is het afscheid persoonlijker geworden. Dat vind ik belangrijk. Daarom volgde ik mijn hart naar de VPTZ op het moment dat ik arbeidsongeschikt werd. “Jij blijft ook maar met die dood bezig”, zei mijn man. Klopt, maar deze rol is op mijn lijf geschreven. Vanwege mijn gezondheid doe ik (nog) geen nachtdiensten. Zodra er overdag om inzet wordt gevraagd laat ik me inroosteren.

Ieder mens is uniek, elk sterven ook

Ontdaan van alle schmuck en status Stervensbegeleiding is zulk mooi werk omdat het contact op dat moment heel intens is. De mens is op het laatst zo puur en kwetsbaar. Dan ontmoet je iemand echt, ontdaan van alle schmuck en status. Inmiddels heb ik aan menig sterfbed gezeten, waaronder helaas ook de nodige in mijn privéleven. Elke keer is het weer bijzonder om mee te maken, omdat ieder mens uniek is, dus elk sterven ook. Ik herinner me nog goed het sterfbed bij de moeder van een vriend.

De zin van het leven is iets betekenen in het leven van anderen.
De tijd nemen om het leven af te ronden en met een lach en een traan het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen.

“Hoe lang duurt zo’n proces?”, vroeg hij me. In de kamer zag ik Christelijke voorwerpen staan dus ik vroeg hem of zijn moeder gelovig was. “Ze wilde vroeger zelfs het klooster in”, antwoordde hij. Daarop stelde ik voor haar de ziekenzalving toe te dienen. De pastoor van het verpleeghuis waar de vrouw verbleef gaf dit prachtig vorm. Met de aanwezigheid van alle gezinsleden werd dit een waardevol afscheidsritueel. Diezelfde avond is ze rustig ingeslapen. Deze en andere ervaringen maken me dankbaar dat ik vrijwilliger ben bij VPTZ. Het is mooi om het vertrouwen te krijgen van families, een luisterend oor te bieden, samen muziek te luisteren, een knuffel te geven, of er gewoon te zijn. Voor mij is dat de zin van het leven: iets betekenen in het leven van anderen.
De tijd nemen om het leven af te ronden en met een lach en een traan het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen.’

Helma

Vrijwilliger